Begin de dag met tequila. Dan is het randje er een beetje af en doet het niet meteen zo’n zeer.
Spinvis
De wereld zag er anders uit toen ik vanochtend vroeg op de fiets naar mijn afspraak fietste. Knalrode eikenbladeren waaiden op, een vuilniswagen toeterde en fietsers haastten zich door de miezer die rondstoof alsof er iemand in een plantenspuit aan het knijpen was. Ik vroeg me af of al die mensen hetzelfde zagen als dat ik zag: dat alles zo anders leek, ook al deed iedereen normaal.
Ik ook, ik deed ook normaal, ik haastte me ook door de miezer.
Even daarvoor had ik in het donker mijn dochter naar het Kinderdagverblijf gedragen.
Gewoon in mijn armen, want het was vandaag geen dag om haar in een kille kinderwagen te leggen.
David van Reybrouck schreef vannacht op zijn Facebookpagina het volgende:
“Hoe vaak gebeurt het dat een mens wakker wordt in een andere wereld? Wat ik sinds juli voorspelde, lijkt waarheid geworden. (…) De tijden die nu aanbreken zijn somber en uiterst zorgwekkend. We bereiken een nieuw tijdperk: dat van de na-naoorlogse wereldorde. Zal Trump zich ontwikkelen als een democratisch verkozen autocraat zoals Erdogan, Orban of Duterte? Zal het Amerikaanse stelsel voldoende checks and balances hebben om zijn onvoorspelbaar politiek gedrag aan grondwettelijke banden te leggen? Of zal hij de rechtsstaat met voeten treden zoals hij tijdens de campagne al schaamteloos aankondigde? Zullen internationale afspraken gerespecteerd worden, zeker met betrekking tot het gebruik van kernwapens?”
Vlak voor ik zwanger werd vond de aanslag op Bataclan plaats en ik weet nog dat ik toen dacht: met zoveel dood in de wereld moeten we juist kinderen gaan maken.
Maar toen ik vanochtend weer met lege armen naar huis liep, dacht ik aan die kleine spruit en dat die nog van niks weet en dat maakte dat ik ineens twijfelde.
Misschien moesten we dat onze kinderen niet aan willen doen?
Doe ik haar iets aan, nu ze bestaat?
Overigens schreef mijn broer vanochtend ook iets op zijn Facebookpagina:
Ik hou van mijn broer.
Eenmaal op mijn afspraak overwogen we de dag met tequila te beginnen.
We deden het niet. We namen koffie en toast met een gekookt ei.
Ik emailde vrienden in Nieuw Zeeland, dat we bij hen willen komen wonen.
Dat we komen emigreren, omdat zij toch alleen maar bergen en schapen hebben daar.
Maar ik wil helemaal niet naar Nieuw Zeeland.
Ik wil hier blijven.
Ik wil dat iedereen elkaar liefheeft.
Ik heb een kinderlijk verlangen dat iedereen elkaar liefheeft.
Mijn moeder is geboren in 1940 en ze zei ooit aan tafel dat ze vond dat mijn broers en ik in zo’n moeilijke wereld moesten opgroeien.
Ik antwoordde toen dat het voor ons gewoon de wereld was.
Niks aan de hand.
Gewoon de wereld.
Het is gewoon de wereld.
Het is altijd gewoon de wereld geweest.
Ik kan zoveel willen.
Uiteindelijk zit ik gewoon een gekookt ei te eten en laat ik iemand met een sloof om een kop koffie voor me maken. Ik weet niks van wanhoop en armoede. Alma weet niks van wanhoop en armoede. Misschien is dat juist het beangstigende en is dat juist waarom het lijkt alsof we afstevenen op dat alles misgaat.
Kleine Atlas
Wat ik nooit had verwacht de laatste twee jaar, was dat ik voor mezelf zou moeten bedenken: ben ik ook verantwoordelijk? Ik herinner me levendig hoe ik als kind en zeker als puber met minachting en ongeloof niet kon begrijpen dat mensen niet méér deden tijdens de tweede wereldoorlog. Het kwam dichtbij voor mij: mijn grootouders verdedigden hun eigen ouders, iets waar ik niet bij kon. Toen veranderde er veel – iets dat ik niet gauw zeg – en nu zitten we hier. En wat blijkt er bij mezelf? Ik ben al totaal overweldigd door mijn eigen leven, en ik doe niets om rechtse regeringen tegen te houden, vluchtelingen te redden of mijn diepe, diepe verontwaardiging op effectievere manieren te uiten dan op café tussen gelijkgestemde vrienden. Had ik wel zoveel meer gedaan als ik leefde tussen 1940 en 1945? Ik had oprecht nooit gedacht dat ik met die vraag zou moeten stellen.
Soms denk ik: ik héb niets gedaan. Ik voed gewoon mijn kind op, ik zoek gewoon interessant werk, ik pieker gewoon over de dingen des levens. Ik heb domweg geen tijd (behalve andere bezwaren uiteraard) om te pretenderen de wereld mijn mening en standpunt op te dringen. Ik ben geen Erdogan, geen Trump, geen al-Assad, zelfs geen Hillary Clinton. Ik ben gewoon een worstelende twintiger, ik heb geen enkele bootvluchteling terug in zee geduwd en nooit gezegd dat mijn land te vol is. Wat zo verontrustend is, is dat dat niet volstaat. Ik ben een gebrekige mens, ik heb al mijn krachten nodig voor mijn eigen leven, maar het is niet genoeg, en er gebeuren rampen onder mijn vermoeide ogen.