Ik heb sinds vandaag mijn zogenoemde Rock ‘n Roll-maand erop zitten. Wat wil zoveel wil zeggen als: niks geen op vakantie gaan, maar in plaats daarvan zo ongeveer ieder weekend op een festival staan en door de weeks dan ook nog eens ergens op een veldje in de Peel, bij een één of ander sympathiek bandje dat dus ergens op een festival in de Peel speelt.
Hoe dan ook.
Ik begon St. Pauls tien jaar Pop ‘O Matic-festijn met een kater en met een keelpijn-aanval die al een week voortzette.
“Ik ga DIRECT na the Gossip naar huis!” riep ik naar Storm.
Want ja: je moet als vrijgevochten vrouw toch goed voor jezelf zorgen. Continue reading…
Ik sta aan het aanrecht en ik klop tarwezemelen door het beslag.
Ik bak pannekoeken.
“Wat doe je?” vraagt de hooiman.
Ik antwoord niet. Sommige dingen zijn duidelijk genoeg.
“Waarom gooi je die zooi door het beslag?”
Ik antwoord niet.
Dat is iets dat ik doe.
Zooi door het beslag gooien.
Zodat zoiets als een pannekoek iets minder lekker is, maar dat je er dan wel gewoon vier van kan eten zonder dat je heel erg dik wordt. Zo werkt het in het leven, dat je iets gewoon wat minder lekker moet maken zodat je er gewoon heel erg veel van kunt eten.
Ik hou van veel eten en ik heb ook altijd haast.
Als ik ergens ben, dan ben ik altijd alweer bezig met waar ik daarna zal zijn.
Net zoals met bakken.
“Het gaat om het eten,” zeg ik na een tijdje. “Het gaat niet om het bakken.”
Ik heb honger.
“Moet je d’r nou één of niet?”
De hooiman zucht.
Hij houdt niet van zemelen.
“Ik hoef geen koeken met prut.”
“Van deze word je dun,” zeg ik.
“Ik hoef niet dun,” zegt de hooiman, “en ik ben niet dik.”
We eten pannekoeken.
We praten niet.
Ik smeer stroop, de hooiman strooit suiker.
Poedersuiker, alsof zijn leven er vanaf hangt.
Alsof er tegen het zemelen op te strooien valt.
Als de pannekoeken op zijn (vijf voor de hooiman, drie voor mij) legt de hooiman zijn bestek neer.
“Ik moet kotsen,” zegt hij.
Ik sta op.
Ik kijk door het raam.
Ik kijk naar de ouwe meneer met het ouwe hondje die altijd voorbij loopt zo net na etenstijd. Ik zwaai door het keukenraam, maar hij ziet me niet.
Soms weet ik niet meer wat ik moet. Want wat valt er nog te redden als je gelooft dat ieder mens alleen in zijn hoofd zit? Wat valt er nog te redden dan? Hoe zit dat dan met hoop? Hoe kan ik hopen als ik weet dat ik altijd alleen zal zijn?
“Jij zit daar wel,” zeg ik. “Jij zit daar wel, maar je hebt geen flauw idee wie die schijt-pannekoeken nou heeft gebakken.”
De hooiman laat een boer.
Hij kijkt me aan.
“Ja, jij,” zegt hij, “en ze zijn inderdaad schijt.”
Ik leun maar op de vensterbank.
De hooiman en ik staan voor het keukenraam.
Ik huil, maar ik huil maar een beetje.
Ik huil knap, zoals in de film.
Ik huil zodat het eigenlijk nep lijkt, want ik heb geen zin om hem droevig te maken.
De hooiman klopt op mijn rug.
“Je moet maar gaan,” zeg ik.
“Vanwege die pannekoeken?” vraagt hij.
“Nee,” zeg ik.
Gewoon.
De hooiman draait zich om en loopt naar de deur.
Ik sta daar maar.
Soms ben ik bang dat ik oud word, dat ik alleen en oud ben.
Dat ik dan maar een hondje neem.
Nu is het genoeg.
“Ik ga hoor,” zegt de hooiman.
“Ga maar weg,” zeg ik.
De hooiman gaat weg.
Door het keukenraam zie ik hem gaan.
Ik zwaai.
Hij zwaait terug.
Ik moest maar eens een hondje nemen.
Ik zet de beslagkom in de gootsteen en draai de hete kraan open.
Stoom waait na een tijdje naar boven.
De beslagkom stroomt over.
Als de keuken schoon is ga ik op een stoel zitten.
Midden in de keuken.
Dit is mijn keuken.
Ik ben hier alleen en dat is goed want zo is zoals ik het wil.
Op een dag dan komt iemand me halen en die maakt dan alles goed.
Dan heb ik een mooie jurk aan en dan heb ik blosjes op mijn wangen en een keer geen kringen onder mijn ogen en dan kijk ik en dan zie ik dat het goed is en dan sta ik op van die verrotte keukenstoel.
Ik sta op.
“Daar ben ik dan,” zeg ik als ik de huiskamer inloop.
Ik ga op de bank liggen.
Ik ben misselijk.
Ik word altijd misselijk van pannekoeken en dat wist ik van tevoren, want dat is wat mensen doen, misselijk worden van pannekoeken. Ik ben een wandelend cliché.
Er wordt op mijn raam geklopt.
Als ik de voordeur open staat de hooiman daar.
“Ik ben misselijk,” zegt de hooiman.
“Ik ben een wandelend cliché,” zeg ik.
“Jij ook?” zegt de hooiman.
“Ik ook.”
De hooiman klopt op mijn schouder.
“Ben je ongelukkig?” vraagt hij.
“Ik ben moe,” zeg ik.
“Moet ik gaan?”
“Jij bent misselijk.”
“Moet ik gaan?”
“Waarom kwam je terug?”
“Ik had geen zin om op de singel te kotsen.”
“Je moet niet zoveel eten.”
“Ik kan nooit stoppen.”
Dat snap ik wel.
“Dat snap ik.”
De hooiman slaapt op de bank.
Er zit een kwijlvlek op de leuning.
Iemand moet me redden.
Ik knip het licht uit en naast de bank ga ik op de grond liggen.
Dan maar slapen.
I’m a bit run down
But I’m ok
I just feel like calling it a day
But you send me back to the start
You drive a hard bargain
Each time I’m heading
For nowhere
Doomed and determined to go there
It seems I never get far
Cos you drive a hard bargain
How’s a guy supposed to fail
With someone like you around
I’ve tried and tried
To no avail
You just can’t seem to let me down
You drive a hard bargain
So I’ll keep on playing
That old song
Cause for all I know
It’s where I belong
When the world is breaking my heart
You drive a hard bargain
You send me back to the start
You drive a hard bargain
I’m a bit run down
But I’m ok….
Ron Sexsmith – Hard Bargain
En het bijbehordende liedje dat niet het liedje zelf is.
Zucht.
Het benne roerige tijden en hoe komt het toch dat sommige dingen om me heen zo mooi zijn dat het fysiek pijn doet?
Kan iemand me dat uitleggen?
“Ik droomde vannacht alweer dat ik een hoer was. Ik begrijp niet waar die dromen nou vandaan komen.” Elsa heeft een snorretje links boven haar lip, daar waar ze de sigarettenrook uitblaast.
Buiten tegenwoordig.
Nu zit Elsa aan de bar en drinkt ze bier.
Gewoon bier.
Pils.
“Dit keer was ik een soort van Thaise massage-hoer. En ik zat in een kamer met een heleboel Thaise massage-hoeren. In mijn droom keek ik rond, tijdens mijn werkzaamheden, tot ik opeens merk dat ik zelf, als Thaise mass-… Ach je snapt het wel,” ik knik, “bezig ben met Kiefer Sutherland!”
“Kiefer Sutherland?” zeg ik.
“Kiefer Sutherland!” roept Elsa.
“O,” zeg ik, toch wel wat onder de indruk. “Kiefer Sutherland.”
“En ik lig daar, met een fles massageolie tussen zijn benen en ik denk, in mijn droom welteverstaan, dit is de man van mijn leven!”
“Kiefer Sutherland?” zeg ik.
“Kiefer Sutherland! En ik klim omhoog en ik kijk hem aan en hij kijkt mij aan en we denken allebei het zelfde.”
“Watte?” zeg ik, “neuken?”.
“Nee!” roept Elsa, “natuurlijk niet! Ik was toch een hoer! Verliefd! Dat denken we! Verliefd!”
“Verliefd. Op Kiefer Sutherland.”
“Ja! Dus wij zoenen in die droom en ik daardoor door de commissie van de massagesalon op het matje geroepen. Kom ik er achter, in mijn droom, dat het mijn eerste dag als massage-mevrouw was. En meteen al met Kiefer Sutherland.”
“Goed gedaan. Gauw carrière maken.”
“Nee! Juist niet. Want ondertussen ben ik verliefd geworden op Kiefer Sutherland. Dus ik kan het niet meer, dat werk.”
“Geen carrière.”
“Nee. En nu vraag ik me dus af wat dat allemaal betekent. Want heb ik nu eens een vliegende start, maak ik het niet af.”
Ik staar naar haar snorretje en naar haar bier dat doodgeslagen in het glas ligt.
“Ik maak nooit iets af,” zucht Elsa.
“Ach,” zeg ik en ik klop op haar hand, “heus wel.”
“Ik ben niet eens een goeie hoer.”
Elsa haalt een pakje shag uit haar tas en loopt naar buiten.
Ik kijk naar haar biertje. Er zit nog een halve slok lauw bier in.
Ik spoel haar glas maar.
Dan krijgt ze zo gewoon weer een nieuwe.
In het bos bij de ballonnen rechts, schreef de routebeschrijving.
De ballonnen kwamen snel, maar d’n Lee is goed in op de rem trappen.
Met Hard Bargain van Ron Sexsmith heul hard door de ramen schallend reden we het über Duitse platteland op.
Kunstgrass 2008 werd een soort van uit de hand gelopen tuinfeest, waar het bier maar ‘neuro was en de barbecue ook. En waar ‘s nachts een pot satésaus op tafel werd gezet.
En de Staat was het gaafst. Vieze mannenmuziek door fijne jongensss.
Vanavond ook in D’Nondergrond.
En d’n Lee was natuurlijk weer op haar stralends. Maar dat spreekt voor zich.
Uitgaande sms, 10u40, vanochtend te Duitsland:
Keelpijn. Klam. Hard matje. Blij rondrennende meisjes. En op moment van schrijven een vals zingende singer-songwriter. O ja. En een kater. Ook vals. Ik hou van kamperen.
DJ Flodderbokser draaide mijn halve platenkast. Van Midlake tot Beirut.
Geef die man een hand!
Verder heb ik vanochtend voor d’n Lee vanuit de slaapzak Mickey Mouse, Zeeuws Meisje, een zwemmer én een bromvlieg nagedaan in de tent. En wel met d’n Lee’s eigenste BH op mijn heufd.
