Het is drie uur en het is eindelijk klaar.
Gelukkig gaat morgen de wekker om acht uur.
Anders zou ik nog kunnen slapen, ofzo.
En dat zou me herinneren aan het luie wijf dat ik diep in mijn hart ben.
Al moet ik toegeven dat ik me trots als een moeder vlak na de bevalling voel.
Dus ik vind mijn kind het mooist van allemaal.
Dat jullie dan misschien zeggen van: “Wat een… een.. euh.. LIEF kind”, nou ja: dat is dan maar zo.
Maar hier is het product van mijn zware bevalling.
EER.
Een korte film over wraak.
Lees het.
Als u zin heeft in een soort van kraamvisite.
Van een half uur.
1.
Op weg naar Utrecht besluiten niet naar Utrecht te gaan, in Arnhem de trein uitstappen en die tijdwinst besteden aan jurken kopen van geld dat ik niet heb.
2.
In een gestolen uurtje snel met huisgenote uit eten en praten over ’t leeven en ’t harde wercken.
3.
Op de repeat.
Besluit werd definitief na het lezen van de laatste alinea.
“Het begon me na weken te dagen dat de lakens al dagen lagen te weken,” sprak de Deken van Laken.
Vooral niet als het er zes zijn.
De klaptop en ik duiken even onder in het tijdloze parallelle universum dat mijn geboortedorp heet.
Zondagse soep, gesteven lakens, een bad onder een schuin dak met schrootjes en ’s ochtends een gedekte tafel met een botervloot, schoteltjes onder de kopjes en een piepende thermoskan.
En, ook niet onbelangrijk: geen internet, geen terrassen, geen afleiding
“No, I didn’t know that. I thought you… I thought you needed to have something with a… With a face.”